Lönd í heiminum með flatan tekjuskatt eins og Simmi og Bjarni eru að pæla í:

Almenn hægt að segja að það séu lönd sem við viljum síst miða okkur við. 

 

 

 

Almennt líka hægt að segja þetta séu lönd sem eru fræg fyrir fátækt og ójöfnuð þar sem fáir ríkir hafa það gott en almenningur má éta það sem úti frýs. 

Hafið þið lesið þetta? Framsóknarleiðin tætt í sundur

Óðinn Viðskiptablaðið:

Málflutningur Framsóknarflokksins í aðdraganda alþingiskosninganna var að kröfuhafar þrotabúa gömlu bankanna þyrftu á nauðasamningum að halda við Ísland. Þetta er í besta falli villandi, þrotabúin þurfa ekki á neinum nauðasamningum að halda enda skulda þau ekki neitt og kröfur í þau eru ígildi hlutafjár. Hins vegar eru þau í sömu stöðu og aðrir íslenskir lögaðilar að mega ekki skipta innlendum eignum sínum í nothæfa mynt og hafa ekki ráðstöfunarrétt yfir erlendum gjaldeyri sínum, sem Hróbjartur Jónatansson færði sannfærandi rök fyrir í greininni Gjaldeyrishöft – óbeint eignarnám? í þessu blaði 18. apríl að fæli í sér óbeint eignarnám.

Og síðar

 

En er það alveg sjálfsagt að semja við þrotabúin með slíkum hætti? Jafnvel þótt heykvíslararmur Framsóknarflokksins yrði skilinn eftir heima hjá sér, kylfurnar og haglabyssurnar og gengið yrði til samninga við þrotabúin sem báðir aðilar væru fullkomlega sáttir við, þá fælu slíkir samningar í sér að ákveðinn hópur fólks væri að greiða ríkinu fyrir forréttindi. Á meðan það eru gjaldeyrishöft í landinu og aðrir íslenskir aðilar hafa ekki frjálsan ráðstöfunarrétt yfir erlendum eignum sínum væri það ígildi mútugreiðslu ef erlendir kröfuhafar greiða íslenska ríkinu fyrir að fá ráðstöfunarrétt yfir gjaldeyri umfram aðra.

Það sem Framsóknarflokkurinn er með öðrum orðum að boða er einhvers konar merkantílismi þar sem lögbundin sérréttindi ganga kaupum og sölu, að vísu undir því yfirskini að það sé í þágu heimilanna. En viljum við að aðrir þrýstihópar geti keypt sér lögbundin sérréttindi gegn því að afrakstrinum verði varið til lækkunar á skuldum heimilanna?

 

 Og enn vitnum við í þessa greiningu:

Rót vandans er að það er engin innstæða fyrir þessum eignum þrotabúanna, íslenskar krónur eru skuld þjóðarbúsins en ekki eign. Við það að fá þessar krónur afhentar minnkar erlend skuld þjóðarbúsins en ef þær eru notaðar til að borga niður lán heimila hækkar erlend skuldastaða þess aftur að því marki sem fólk óskar gjaldeyris fyrir krónueignir sínar en setur þrýsting á innlent verðlag að því marki sem fólk ver þeim innanlands. Þessi staða er hliðstæð því að einstaklingur hafi selt víxla og tapað andvirðinu í spákaupmennsku og sé orðinn ógjaldfær. Ef honum tekst að semja við kröfuhafa sína um að fá víxlana afhenta til baka að hluta eða öllu leyti, þá hefur skuldastaða hans batnað en hann getur ekki selt víxlana aftur til að greiða fasteignalán frænda síns án þess að skuldastaða hans versni á ný.

Og þessu lýkur á þessu:

Hin raunverulega spurning er hvort fólk sé reiðubúið að leggja á sig það erfiði sem er nauðsynlegt til að ná markmiðinu. Losun gjaldeyrishafta verður ekki sársaukalaus þótt langtímaávinningur af losun þeirra verði margfaldur miðað við það að halda þeim. Stefna Framsóknarflokksins miðar að því að læsa Ísland inni í höftum til langframa í skiptum fyrir lækkun á skuldum.