Úps þar fóru rök álitsgjafa og hliðholla greinarhöfunda okkar fyrir lítið

Ein lítil stutt grein og öll rök farinn varðandi ábyrgð Hollendinga á Icesave.

Þar sem að FT.com er að gera kröfur til fólks að skrá sig til að lesa meira enn eina grein á mánuði þá læt ég hana fylgja með hér

Sir, Robert H. Wade’s argument (Letters, January 13) that the Icesave affair warrants third-party mediation would be more convincing were it not built on the false contention that the Dutch central bank (DNB) bears part of the blame for the current difficulties.

What were the Dutch to do? Both Iceland and the Netherlands are members of the European Economic Area, which establishes that a licensed bank in a member state does not need permission to open a branch in another member state. So, contrary to what Prof Wade implies, the DNB had no authority to block Landsbanki from opening a branch in the Netherlands.

Moreover, Prof Wade’s analysis for assessing blame in this matter overlooks the critical distinction between the liquidity and solvency supervisory obligations of central banks. The home country (Iceland) is responsible for solvency supervision; the host country (Netherlands) for liquidity supervision – and only with respect to the branch located in the Netherlands.

The nature of Icesave’s problems in the Netherlands clearly was of solvency, not liquidity. Is it fair, or accurate, for Prof Wade to criticise the Dutch central bank for not being cautious enough in its investigations when the key problem area – solvency – lay outside its area of responsibility?

Reference also is made to the so-called “new responsibilities” of host countries laid out by the February 2008 report of the Basel Committee on Banking Supervision. True, there is a line in that report that says “liquidity regimes are nationally based according to the principle of ‘host’ country responsibility”.

But this limited mandate already had been in place in the Netherlands well before the notification on behalf of Landsbanki in 2006. There was nothing new about it to the Dutch.

Prof Wade’s claim that “the Dutch central bank would have been much more cautious had it done the investigation that those new responsibilities entailed” is without basis.

Þarna kemur m.a. fram að Holland átti að hafa eftirlit með starfsemi Icesave en bar enga ábyrgð á þeim skuldbindingum og tryggingum sem voru á bak við Icesave.  Holland gat á grundvelli EES ekki bannað að opnuð væru útibú þar í landi. Og það væri ekki rétt að gangrýna Hollenska Seðlabanka/fjármálefrilt fyrir slakt eftirlit þegar það voru endurgreiðslur/eignarstaða Landsbankans sem var vandamálið. Það er eignir til að greiða innistæður til baka. Það var alfarið á okkar ábyrgð að svo væri.

Sé hvergi í greininni kafla þar sem mogginn segir að hann segi að Hollendingar hefðu mátt hafa betra eftirlit.

Segir Wade hafa rangt fyrir sér

Athugasemdir

[Ólinn (IP-tala skráð) 19.1.2010 kl. 10:40]

Já... staðan er 29-1...

Til hamingju...

[Jón Steinar Ragnarsson, 19.1.2010 kl. 10:45]

Krauss hefur frá upphafi sýnt grímulausa skrumskælingu staðreynda, enda er hann eina rödd frá London school of economics sem talar á þessum nótum og fer vægast sagt frjálslega með staðreyndir.

Hvernig er það annar...heldur þú að Wade sé dómari í þessu máli og að álit hans sé hin endanlega niðurstaða?  

Ég nenni ekki að hrekja þetta fyrir þig, en læt bara einn af mörgum öðrum prófessorum, reka þetta ofan í hann:

From Prof Melvyn Krauss.

Sir, Robert H. Wade’s argument (Letters, January 13) that the Icesave affair warrants third-party mediation would be more convincing were it not built on the false contention that the Dutch central bank (DNB) bears part of the blame for the current difficulties.

What were the Dutch to do? Both Iceland and the Netherlands are members of the European Economic Area, which establishes that a licensed bank in a member state does not need permission to open a branch in another member state. So, contrary to what Prof Wade implies, the DNB had no authority to block Landsbanki from opening a branch in the Netherlands.

Moreover, Prof Wade’s analysis for assessing blame in this matter overlooks the critical distinction between the liquidity and solvency supervisory obligations of central banks. The home country (Iceland) is responsible for solvency supervision; the host country (Netherlands) for liquidity supervision – and only with respect to the branch located in the Netherlands.

The nature of Icesave’s problems in the Netherlands clearly was of solvency, not liquidity. Is it fair, or accurate, for Prof Wade to criticise the Dutch central bank for not being cautious enough in its investigations when the key problem area – solvency – lay outside its area of responsibility?

Reference also is made to the so-called “new responsibilities” of host countries laid out by the February 2008 report of the Basel Committee on Banking Supervision. True, there is a line in that report that says “liquidity regimes are nationally based according to the principle of ‘host’ country responsibility”.

But this limited mandate already had been in place in the Netherlands well before the notification on behalf of Landsbanki in 2006. There was nothing new about it to the Dutch.

Prof Wade’s claim that “the Dutch central bank would have been much more cautious had it done the investigation that those new responsibilities entailed” is without basis.

[Geir Ágústsson, 19.1.2010 kl. 10:49]

Ábyrgð á tryggingum innistæða í íslenskum bönkum er á herðum Tryggingasjóðs innistæða. Um það er ekki deilt. Það sem deilt er um hversu djúpt á að drekkja skattgreiðendum í þeirri ábyrgð til að friðþægjast á pólitískum forsendum.

[Jón Steinar Ragnarsson, 19.1.2010 kl. 10:54]

Þú sérð hérna að ég er að stríða þér smá.  Robert Wade er að tala fyrir samningsferli með aðkomu þriðja aðila af því að hann telur ábyrgðina dreifða á öll lönd.  Sá sem ég vitna í er hinsvegar að hafna því.  Þú getur svo ákveðið með þér með hvorum þú stendur.

Ergo: Wade, talar frekar máli Íslendinga en hitt.

[Eiríkur Sjóberg, 19.1.2010 kl. 11:04]

Þegar öllu er á botninn hvolft snýst þetta um þann veruleika sem við stöndum frammi fyrir komi til þjóðaratkvæðagreiðslu. Þá mun ekki hafa tekist að semja um málið upp á nýtt. Þá blasa við tveir slæmir kostir. Annar sá að samþykkja lögin, hinn að samþykkja þau ekki. Mikil ábyrgð mun þá hvíla á herðum okkar almennings.

Menn fullyrða sumir að Ísland hafi ekki efni á að samþykkja lögin og ábyrgðina á Icesave á þeim forsendum sem á lögunum byggja. En þegar fólki er á það bent að hin leiðin sé dýrari, að samþykkja ekki lögin með tilheyrandi skakkaföllum í samfélagi okkar, þá tekur fólk upp nýja röksemd, að það sé "óréttlátt" að við séum "látin borga Icesave." Sem sé, þá má það kosta hvað sem er af því að það sé óréttlátt að samþykkja lögin. En mér finnst það í hæsta máta óréttlátt gagnvart samferðamönnum mínum og börnum okkar allra að samþykkja ekki lögin þar sem það hefur í för með sér mikinn efnahagslegan skaða, raunar ófyrirséðar afleiðingar sem stefna landinu, fyrirtækjum og einstaklingum í greiðsluþrot. Að auki yrði það okkur ekki til framdráttar í samfélagi þjóðanna og orðspor okkar traust á okkur (sem er ómetanlegt) biði enn frekara tjón.

Komi til þjóðaratkvæðagreiðslu er eins gott að fólk leggi niður fyrir sig rökin, þótt ekki væri nema gagnvart sjálfu því, og íhugi alvarlega hvora leiðina megi telja ábyrgara og farsælla að fara.

[Ófeigur (IP-tala skráð) 19.1.2010 kl. 11:08]

Svo grein sem þér líkar betur, er réttari en sú sem ekki fellur að þínum málstað? Svo ættum við að láta lögfræðingum eftir að skýra lagareglurnar, en ekki hagfræðingunum... og hvað þá þér!

[Hólmfríður Bjarnadóttir, 20.1.2010 kl. 02:40]

Þetta lögfræði- og hagfræðiálitakarp er að verða ansi þreytandi. Eiríkur Sjóberg lýsir staðreyndum málsins vel og það eru þær sem um verður kosið.

Nokkrar þrengingar sem við eigum að komast í gegn um eða algjört hrun í öllu samfélaginu. Málið er bara ekki flóknara en það.

Þetta með óréttlætið er eitthvað sem hefur verðið að vaða hér uppi um áraraðir og það er nær að snúa sér að því að uppræta það, en að vera að ergja sig á Bretum og Hollendingum. Þrotabú Landsbankans dugar langt upp í skuldina og hananú.