Held að við þurfum að passa okkur

Ég er á því að Alþingi ætti nú að koma sér saman um þær leikreglur sem við viljum hafa í atvinnulífinu og viðskiptum hér á landi. Reglunar séu nokkuð nákvæmar og harðar. Taki til þess siðferðis og gegnsæis sem fólk vill hafa. Síðan sé öllum þeim sem vilja starfa inna þessara reglna það leyfilegt. Ekki á að banna einum eða neinum að koma inn í þetta umhverfi óháð fortíð þeirra. Ef þeir verða síðan sakaðir og dæmdir fyrir eitthvað sem þeir nú þegar hafa gert saknæmt sé það í lögum að þeir megi ekki stunda atvinnurekstur eða eiga ráðandi hluti í neinum fyrirtækjum.

En þangað til setjum lög og reglur sem stuðla að því atvinnu- og viðskiptaumhverfi sem við viljum en ekki má handvelja hverjir koma að því heldur nýta alla þá peninga sem völ er á til að koma því á stað. Við eigum að setja hörð viðurlög við brotum og stuðla að góðu eftirlit. Þá smátt og smátt kemst hér skriður á málin.

Heyrði Tryggva Þór tala á þingi áðan þó ég sé ekki alltaf sammála honum þá mynntist hann einmitt á að ef að menn hefðu tapað peningum og fyrirtækjum þá væru raddir  um að þeir mættu ekki taka þátt meira. En líka þeir sem græddu mega skv. sama fólki ekki taka hér þátt meir. Þar með eru fullt af peningum sem nýtast ekki til að byggja hér upp.

 Bendi líka á ágætan pistil Margrétar Kristmannsdóttur:

Fréttablaðið, 25. feb. 2010 06:00

Doði og aðgerðarleysi

Margrét Kristmannsdóttir skrifar

Mikið óskaplega er íslenskt samfélag að verða leiðinlegt! Reiðin, pirringurinn, doðinn og meðvirknin tröllríður öllu og jákvæð umræða og fréttir komast vart að. Þeir Íslendingar sem nú ferðast að nýju til útlanda segja margir að það sé ekki eingöngu til að komast í betra loftslag heldur ekki síður til að komast burt frá landinu - komast burt frá neikvæðninni og andleysinu sem liggur eins og mara á þjóðinni.

Því er hins vegar ekki að leyna að margir eiga um sárt að binda eftir hrunið og samfélagið verður að tryggja að þeir sem eru fórnarlömb hrunsins fái þá aðstoð sem þeim ber. Hluti af reiðinni snýst einmitt um það hversu seint og erfiðlega gengur að tryggja bæði heimilum og fyrirtækjum, sem eru sannarlega fórnarlömb aðstæðna, viðunandi úrræði. Hins vegar réttlætir hrunið ekki þá deyfð sem hvarvetna er sjáanleg í samfélaginu.

Það er meira og minna allt í frosti og þeir sem geta og eiga að vera leiðandi í að rífa þjóðina áfram hafa orðið meðvirkninni að bráð. Þeir haga sér sjálfir eins og þeir séu fórnarlömb hrunsins í stað þess að drífa aðra með sér og koma samfélaginu í gang á ný.

Það er hlutverk stjórnvalda að semja um Icesave. Það er hlutverk stjórnvalda að koma virkjunaráformum í gang þannig að stóriðjuframkvæmdir og fleiri orkufrekar framkvæmdir verði mögulegar. Það er hlutverk stjórnvalda að tryggja að friður ríki í kringum einstakar atvinnugreinar en á meðan hver vikan af annarri líður án þess að hvorki fáist niðurstaða í þessi mál né önnur má þjóðin ekki láta pólitíkina draga sig niður í andlegt þunglyndi.

Sem betur fer er til fullt af fólki sem á peninga í þessu landi og einnig fullt af fyrirtækjum sem eru svo til ósködduð eftir hrun. Þetta eru þeir aðilar sem verða að draga vagninn á meðan aðrir eru laskaðir eða ófærir um að leysa úr sínum verkefnum. Helsta vandamál okkar Íslendinga um þessar mundir er einmitt hugarfarið. Þeir sem geta framkvæmt sitja með hendur í skauti og á meðan er nær ógerlegt að koma hjólum atvinnulífsins af stað að nýju.

Það eru ótrúlega margir sem gætu verið að framkvæma og gera alla þessa litlu hluti sem skipta nú sköpum. Margar litlar gárur geta orðið að stórum bylgjum ef við komum þeim af stað því margfeldisáhrifin eru fljót að segja til sín. Ef þeir sem eru aflögufærir myndu átta sig á hlutverki sínu í núverandi stöðu - að það er þeirra að draga vagninn á meðan pólitíkin þráttar í kyrrstöðu - þá þyrftum við ekki að grafa okkur sífellt dýpra í kreppuna.
Að lokum leysir pólitíkin úr sínum verkefnum með einhverjum hætti, en þjóðin má ekki sitja aðgerðarlaus á meðan enda er það misskilningur að pólitíkin spili stærsta hlutverkið í núverandi stöðu. Þjóðin verður sjálf að taka ákveðið frumkvæði í sínar hendur og halda hjólum atvinnulífsins gangandi eftir fremsta megni því hún hefur mest um það að segja hvernig okkur reiðir af. Hér skiptir hugarfarið öllu og það er ekki að ástæðulausu að sagt er að hugurinn beri mann hálfa leið!

Margt gott gert innan bankanna