Nú er að verða liðnir 2 mánuðir frá kosningum og hvað hefur breyst?

Svona miðað við væntingar og loforð hefði maður haldið að nú væru hafnar hér á landi stórkostlegar breytingar. En nei ósköp lítið hefur enn gerst.

• Sigmundur Davíð eyddi jú drjúgum tíma til að mynda nýja stórn. Niðurstaðan var jú eins og allir reikuðu með en stjórnarsáttmáli ekki það plagg sem allir reiknðu með.
• Síðan þá hefur lítið gerst nema að ráðuneytum var fjölgað og á sennilega eftir að fjölga meira.
• Frá flestum ráðuneytum hefur heyrst lítið nema frá skúffunni hjá Atvinnuvegaráððherra sem kölluð er umhverfisráðuneyti og hann vill helst leggja niður.
• Sami ráðherra hefur lagt fram frumvarp um að lækka veiðigjöld og fela það bak við galla í nýsamþykktu frumvarpi. Og fólk ekki sátt við það.
• Um leið og á að lækka tekjur ríkissjóðs um milljarða í veiðigjöldum þá lýsa félagarnir Sigmundur og Bjarni því yfir að staða ríkissjóðs sé grafalvarleg.
• Gunnar Bragi fer til útlanda að tala við ESB og engin skilur hvað hann er að segja. Þ.e. á að hætta viðræðum alveg eða hætta þar til að þjóðaratkvæðagreiðsla fer fram? Og þá hvenær?

Ekkert af stóru málunum sem fólk reiknaði með hafa komið fram. Engar endanlega útfærslur sem fólk getur myndað sér skoðun á.  Á meðan snóar upp í nefið á forsætisráðherra í ræðum þar sem hann bullar svo með sögu okkar að sagnfræðingar urðu nærri orðlausir nema að Guðni Th tekur hana almennilega fyrir í grein í Fréttablaðinu í dag. Þar segir hann m.a.

„söguskoðun Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar forsætisráðherra að þá hafi Íslendingar sýnt það göfuga fordæmi að leysa erfið úrlausnarefni í sameiningu, eins og heyra mátti í stefnuræðu hans við upphaf sumarþings. Sannara er að sjaldan hafa landsmenn verið eins sundurþykkir og í kreppunni miklu. Þar að auki var ríkið á vonarvöl þegar harðærinu linnti loks á Íslandi með erlendu hernámi og skyndigróða. Bjargráðin komu að utan."

Og

„Á sama hátt hljóta þeir sem hafa kynnt sér sögu Íslendinga á nítjándu öld að efast um þau orð forsætisráðherra í ávarpi sínu 17. júní að þá hafi þjóðin öll trúað því að hún ætti að vera sjálfstæð og njóta sama réttar og þau nýlendu- og herveldi sem heiminum réðu. Ekki einu sinni Jón Sigurðsson vildi rjúfa öll tengsl við Danmörku um sína daga og hér bjó ekki einhuga þjóð með einn draum og einn hag. Sé því haldið fram hverfur allur litur og allt líf úr sögunni. Einstaklingar verða aðeins hluti heildar, marserandi saman undir einum fána. "

Og

„Þannig beindi forsætisráðherra spjótum sínum að Alþjóðagjaldeyrissjóðnum og Evrópusambandinu. Auðvitað var hann í fullum rétti til þess og ýmislegt má finna að framferði þeirra sem þar ráða ferðinni. En sögunni hefði alveg mátt fylgja að það voru íslensk stjórnvöld sem leituðu til þessara stofnana á sínum tíma. Það gerðist eftir stórkostlegt hrun á Íslandi. Bankar hrundu, gjaldmiðillinn líka og ríkið rambaði á barmi greiðsluþrots. Hrun var það og hrun skal það heita. Og orsakir ófaranna var einkum að finna hér á landi. "