Ég hef spurt áður og spyr aftur!

Getur einhver sagt mér hvað fékkst fyrir kílóið af langreiðarkjötinu sem selt var til Japan. Og hversu mikið kostaði að geyma það í frystigeymslum hér í tæp 2 ár og í frystigámum í Japan í nokkra mánuði áður en það var selt? Það hlýtur að hafa verið mjög hátt ef þetta hefur skilað hagnaði!

 

Eins væri gaman að vita hvað margir bátar eru að að veiða þessar hrefnur? Eru ekki hvað 2 til 3 menn á þessum bátum. Eins væri gaman að vita að það sem ekki selst af hrefnu hér hvert verður hún seld?

Og eins væri gaman að vita hver margir hafa árslaun við þessar veiðar og vinnslu? Hélt að þetta væri bara 2 til 3 mánaðar veiðar en nú er talað eins og þetta séu ársstörf?

Veit að Kristján Loftson er sterkefnaður og á togara og hlut í hinum og þessum fyrirtækjum og getur borgað með þessum langreiðaveiðum eitthvað áfram en hvað svo? Trúi varla að hann hafi hagnast af þessum 9 sem Hvalur veiddi 2006. Hann hefur sjálfsagt gefið þetta kjöt því að til að fá að veiða meira var skilyrði að tækist að selja það kjöt sem þegar var veitt.

Ef við skemmum markaði fyrir aðrar vörur og ferðamannaiðnað erum við að skemma fyrir fullt af fyrirtækjum á meðan að Kristján getur lokað þessu þegar hann vill og á nóg annað að reka. En þeir sem hafa verið að skapa sér tækifræi t.d. í hvalaskoðun og ferðamannaiðnaði eiga ekki að öðru að hverfa.

Hafa menn hugsað þetta almennilega?

Ef að rétt er sem ég hef heyrt að Alþjóðahvalveiðiráðið sé að vinna að því að fara að heimila veiðar aftur í einhverju mæli, af hverju var ekki hægt að bíða? Við græðum það lítið á þessu eins og er.

Hvalveiðar til umræðu á Alþingi

Athugasemdir

[Einar Örn Einarsson, 5.2.2009 kl. 01:23]

Það fékkst gott verð fyrir kjötið af langreyðunum. Ég var að vinna við þessar langreyðar, og japanskur kjötkaupmaður var hérna þegar verið var að vinna kjötið. Dýrasta kjötið af langreyði er á nokkur þúsund krónur íslenskar per kíló. Frystigeymslur Hvals hafa verið keyrðar árum saman og notaðar fyrir ýmsar afurðir. Munaði engu að hafa þetta kjöt þar með. Eins er það ekkert einsdæmi að fyrstiafurður séu í töluverðan tíma í frystigámum í þessum langflutningum milli heimsálfa.

Þegar vísindaveiðar á hrefnu hófust aftur 2003 þá var það ekki nóg kjöt fyrir markaðinn hér og við fluttum inn hrefnukjöt frá Noregi.

Menn óttuðust hið versta, sögðu að hvalaskoðun og ferðamennska væri úr sögunni, en annað kom í ljós. Sprenging hvað varðar aukningu farþega til landsins og í hvalaskoðun. Margir farþegar í hvalaskoðun halda að við séum hvalveiðiþjóð og spyrja hvar þeir geti farið á veitingahús og smakkað.

Ég hef bæði unnið við hvalveiðar og hvalaskoðun. Þekki báðar hliðar.

Á venjulegri hvalvertíð verða til hálaunuð störf, uppgrip bæði til sjós og lands. Síðan á milli vertíða er drjúgt af fólki sem vinnur við fyrirtækið. Ég hef aldrei þénað betur en þar. Miðið við þau laun sem hvalaskoðunin er að borga, þá þyrfti ég að vinna myrkranna á milli þar alla mánuði ársins, til að hafa sömu tekjur og yfir vertíðartímann á veiðunum. Veit ekk með hrefnubátana, en á stórhvalnum eru 15 manns í áhöfn hvors hvalbátsins. Til að veiða 150 hvali þyrti vertíðin að taka 3-4 mánuði. Í landi voru starfsmenn langt á annað hundrað. Síðan voru fullt af störfum sem tengdust þessum veiðum.

Veiðar á langreyði fara fram á djúpunum meira en 100 sjómílur frá hvalaskoðunarsvæðum og það á ekki að trufla hvort annað.

Það á að gera Faxaflóa, Skjálfanda og Eyjafjörð að griðasvæði fyrir hvalaskoðun. Banna veiðar þar. En þar hafa hrefnur verið veiddar.

[Magnús Helgi Björgvinsson, 5.2.2009 kl. 08:22]

Einar ég þakka svörinn. Og finnst hugmyndir þínar góðar. Ég perónulega finnst allt í lagi að veiða svona dýr eins og önnur. En aðeins ef það er tryggt að þær skemmi ekki fyrir öðrum.

En svona algjörlega óskilt þá skil ég ekki fólk sem getur borðað þetta kjöt. Ég finn alltaf af því lýsisbragð.