Svona fara menn að því að svindla á Íbúðalánasjóði út á landi

Var að lesa Bæjarslúðrið bloggið hans Björgvins Vals. Þar lýsir hann því hvernig menn þarna út á landi eru að svindla á Íbúðarlánasjóði. Ætla að stelast til að brirta góðan hluta eða bara alla þessa færslu hjá honum:

Svona fer þetta fram:  Jón Jónsson kaupir hús í þorpi úti á landi fyrir lítinn pening, segjum eina milljón, enda húsið gamalt og ef til vill svolítið hrörlegt.  Jón auglýsir húsið til sölu eftir einhverjar vikur og vill fá fyrir það sjö millljónir.  Fyrirtækið Svik og prettir ehf. sem er í eigu Jóns Jónssonar og stofnað í síðasta mánuði, gerir Jóni tilboð uppá sex milljónir og hann tekur því. 

Svik og prettir fá 90% lán hjá Íbúðalánasjóði sem í þessu tilfelli eru 5,4 milljónir króna en greiðir aldrei krónu til baka og fer á hausinn.  Jón fær peningana hinsvegar inn á sinn reikninig og að frádreginni milljón sem fór í að kaupa húsið og annarri sem notuð var til að stofna Svik og pretti og greiða annan kostnað, hefur Jón Jónsson grætt tæpar þrjár og hálfa milljón króna á svindlinu.

En það eru ekki allir jafn mannúðlegir og Jón Jónsson.  Þeir gera gömlu fólki eða nýlögráða unglingum gylliboð og nota þeirra nöfn í stað Svika og pretta ehf.  Að sjálfsögðu lendir þá gjaldþrotaskellurinn á gamalmennum eða börnum en svikahrapparnir hirða milljónir og halda leiknum áfram, undir nýjum nöfnum og kennitölum.

Æ já, ég var að lýsa því hvernig glæpamenn svindla fé út úr Íbúðalánsjóði og ég veit um fjögur slík dæmi í 240 sála þorpinu hvar ég bý.  Svo er bara að margfalda.

Alltaf verið að reyna að svindla. Og þannig verða menn ríkir.

Smá reynslusaga af sjúkrahúsi

Ég hef nú blessunarlega í gegnum tíðina ekki verið tíður gestur á sjúkrahúsum. En það hefur þó komið fyrir nokkrum sinnum. Og nú fyrir nokkrum dögum bættist aðeins í reynslubankann hjá mér.

Í stuttu máli þá lenti ég í því að fá einhverja stingi í kviðinn sem ekki gengu yfir. Og eftir andvökunótt var nokkuð ljóst að þessi verkir ætluðu ekki að hverfa af sjálfusér og nú voru góð ráð dýr. Fyrst var kannað með aðgang að heimilislækni á heilsugæslu en þar var þá viku bið og ég ætlaði mér ekki að harka af mér þar til ég kæmist þar að. Því var það að ég ákvað að halda niður á bráðamóttöku og sjá hvort að þar væri ekki hægt að tala við einhvern sem gæti gefið mér einhver ráð við þessu.

Ég var mættur þar rúmlega 9 og eftir að hafa skráð mig inn þar í móttökunni var aðeins smá bið þar til að ég var leiddur inn á stofu af viðkunnanlegum hjúkrunarfræðing. Og nú tók við alveg ótrúlegur tími. Þetta var stofa þar sem að voru hvað eitthvað um 6 rúm með svona tjöldum á milli. Þarna átti ég eftir að dveljast alveg til um 8 um kvöldið. Þessi upplifun mín af því að vera þarna á bráðmóttökunni var ekki með því skemmtilegasta sem ég hef lent í.

• Þá er fyrst til að taka að allan daginn þar sem ég var þarna heyrði ég öll viðtöl við aðra sem lágu þarna. Ég hlustaði allan daginn á lækna, nema og fleiri spyrja fólk út í hin persónulegustu atrið og fannst ömurlegt að þurfa að hlusta á þessar sögur sem mér fannst ég ekki eiga að heyra.
• Þarna inn kom kona eingöngu til að láta taka úr sér lyfjalegg/nál. Hún var látin bíða þarna inn á stofunni í 3 til 4 tíma. Ég heyrði hana tala í gsm um að hún yrði þarna stutt en svo leið tíminn og hún fékk ekki aðstoð við þetta fyrr en hún var orðin reið og farin að hækka róminn verulega. Manneskjan var kvalin undan nálinni.
• Þarna kom maður um svipað leiti og ég til að láta tékka á hjarslætti  sem honum fannst óreglulegur. Læknar voru búnir að lesa af hjartalínuriti og taka nokkur viðtöl en samt var honum haldið þarna til að verða 2 eða 3 um daginn.
• Komið var með konu af annarri deild af spítalanum (taugadeild) þar sem að þar mældist ekki almennilega blóðþrýstingur þannig að starfsfólk þar vildi að hún yrði mæld með betri mælum. Konugreyið lá inn á spítalanum en var haldið þarna í þessari stofu án þess að fá vott eða þurrt í svona 5 tíma þar til að hún með mikillieftirgangsemi tókst að fá kaffibolla. Og þegar ég fór var hún enn þarna. Henni hafði áður verið sagt að hún ætti bara að fara í blóðþrýstingsmælingu. Og starfsmaðurinn sem keyrði hana þarna inn átti í upphafi að bíða þarna. Konan var þarna í yfirgripsmiklu viðtali og þreifingum og læknirinn/neminn gerði á henni alskyns þreifingar kannski nauðsynlegt en ég velti því fyrir mér hvort að þetta hafi allt verið nauðsynlegt fyrir manneskju sem þegar liggur inn á sjúkrahúsinu.
• Það var síðan ofboðslega oft að mér fannst að fólk þyrfti að svara sömu spurningum aftur og aftur og vera skoðað og þreifað aftur og aftur af nýjum og nýjum aðilum.

Þegar ég hafði verið þarna í nokkra stund kom læknir og það var ákveðið að tekin yrði blóðprufa. Og hann eða hjúkrunarfræðingur sögðu mér að það væri síðan um 2 tíma bið eftir niðurstöðum. Og það var allt í lagi. Svo ég beið bara rólegur. Svo að tveimur tímum liðnum var mér greint frá niðurstöðum úr þeim og þær sýndu fram á að það þyrfti að taka tölvusneiðmynd. Og ég hélt í heimsku minni að það væri þá bara alveg að skella á enda klukkan orðin þá um 13:00. En svo beið ég og beið. Og svo beið ég aðeins lengur. Að lokum þá var ég viss um að ég væri bara gleymdur. Ég átti eftir að sækja dóttur mína á leikjanámskeið og fullt af verkefnum. Svo fór þessi bið að fara í skapið á mér. Ég var sífellt að hringja og segja fólki að þetta hlyti alveg að fara að gerast en ekkert gerðist þannig að ég sá mitt óvænna og hringdi og fékk fólk til að bjarga dóttur minni. Ég fór líka að taka eftir að fólk sem var duglegt að láta heyra í sér fékk á endanum einhver svör. AÐ lokum brast mér langlundargeðið og náði í hjúkrunarfræðing og kannaði hvort ég hafði gleymst. Hún skildi mig ágætlega og kannaði loks fyrir mig hvenær ég væri skráður í þessa myndatöku. Og viti menn hún var um klukkan 16:00

Og það stóðst að klukkan 16:00 fór ég í þessa tölvusneiðmynd sem tók ekki langan tíma. Síðan tók við önnur bið. Og um 18:00 kom læknir og fræddi mig um að ég þyrfti að leggjast inn. Ég sagði að ég þyrfti að komast heim til að gera þá ráðstafanir. En hann var virkilega tregur til þess. Ef að einhver hefði nú haft rænu á að segja mér í hádegi þegar líkur á þessari greiningu lágu fyrir hefði ég getað verið búinn að gera ráðstafanir en það hafði enginn fyrir því að segja mér að það væru líkur á því að ég þyrfti að leggjast inn. Ég benti lækninum á að ég hefði fyrir barni að sjá og aðstæður hjá fjölskyldu minni væru þannig að þetta væri ekkert sjálfsagt mál. Eins að ég þyrfti að ganga frá málum í vinnunni hjá mér. En eftir að hann ráðfærði sig við sérfræðing þá var þetta sjálfsagt mál.

Svo ég komst heim klukkan 18:30 til að ganga frá málum. Og var svo mættur aftur á spítalann 40 mínútum seinna. Og um klukkan 20 eða 21 var ég fluttur upp á deild (x). Þar fékk ég ágætis þjónustu en þó er eitt atrið sem ég lenti í þar og hef lent í áður:

• Ég fékk þær góðu fréttir að ég mætti fara heim eftir að frekari rannsóknir og eins að ég mætti borða loks eftir tæpleg 3 sólarhringa föstu og næringu í æð. Svo ég fékk að borða og síðan beið ég eftir því að einhver kæmi og segði mér að ég mætti fara heim. En viti menn það kom engin og ég var með næringu áfram í æð. Og síðan kom kvöldmatur og svo beið ég. Að lokum þá hringdi ég á hjúkrunarfræðing og hún sagði mér að mér væri frjálst að fara. Og skv. því sem mér skildist þá hefði ég mátt fara fyrr. Það má því segja að ég var búinn að teppa rúmið þarna í svona 2 tíma. Ég hefði getað verið farinn 2 tímum fyrr. Þessu hef ég lent í áður á sjúkrahúsi og þyrfti að vera skýrara fyrir okkur sem viljum síður alltaf vera að trufla fólk að störfum með svona spurningum.

Nokkur atrið en sem ég gæti nefnt en vil ekki. Ég veit og sá að það er mikið álag þarna á spítalanum en það eru þó nokkur atrið sem ég helda að hægt væri að gera til að gera starfið markvissara þarna. Það er líka ekki gott fyrir þetta ágæta starfsfólk ef við sem þurfum á þjónustu þeirra að halda förum að nota frekju og leiðindi til að fá þjónustu fyrr en aðrir.