Ríkisstjórnin rassskellt af þvílíkri ritsnild og orðkynngi að maður fellur í stafi.

Las þessa grein á visir.is eftur Hannes Pétursson og flottari skrif óháð efninu hef ég ekki séð í langan tíma svo ég stelst til að birta hana hér:

Rúmfræði

.

Hannes Pétursson skrifar:

Forundarlegt er að fylgjast með snúningum nýju ríkisstjórnarinnar, svigrúmsstjórnarinnar, kringum aðildarumsókn Íslands að ESB. Fyrir alþingiskosningarnar síðustu hétu Sjálfstæðisflokkur og Framsóknarflokkur þjóðaratkvæðagreiðslu á þessu kjörtímabili um framhald viðræðna við sambandið, kæmust þeir til valda, enda klókt til atkvæðaveiða vegna þess að í flokkunum báðum er að finna fjölmarga kjósendur hlynnta því að samningsniðurstaða liggi fyrir.

En þegar þingmeirihluti þessara flokka fékkst í kosningunum og saminn hafði verið stjórnarsáttmáli gaf strokkurinn frá sér annað hljóð. Fyrirheitið um þjóðaratkvæðagreiðslu varð eins og hver annar orðaleikur. Lýðræðislega svigrúmsstjórnin hefur því ekki enn séð sér fært að gefa borgurunum lýðræðislegt svigrúm til ákvarðanatöku í ESB-málinu, enda þótt meirihluti þjóðarinnar óski þess samkvæmt skoðanakönnunum.

Bæði helbláir og gallgrænir stjórnarflokkamenn staðhæfa raunar að í alþingiskosningunum sjálfum hafi þjóðin afráðið að slíta aðildarviðræðum við ESB að fullu og öllu. Það eru að vísu falsrök. En setjum sem svo að það væri rétt, hvað dvelur þá Orminn langa, hvers vegna hefur ríkisstjórnin ekki nú þegar afturkallað umsóknina? Hefur hún kannski ekki bein í nefi til þess? Ríkisstjórnin áræddi hvorki annað né meira en að gera fortakslausara hlé á viðræðunum en verið hafði um sinn, viðræðum við ríkjasamband sem hún í öðru orðinu segist hatast við, nýtur þó áfram góðs af öllu því pólitíska brautryðjendastarfi Evrópumanna sem liggur til grundvallar innri markaði ESB.

Enda þótt svigrúmsstjórnin sjái hvorki svigrúm til að halda aðildarviðræðum áfram né að efna til áðurnefndrar þjóðaratkvæðagreiðslu áleit hún sig hafa fullt svigrúm til að krefja ESB um milljónir á milljónir ofan í styrki (IPA), bundna aðildarviðræðum. Yfir alla þessa grautargerð samanlagða slær formaður fjárlaganefndar Alþingis mildum ljóma sem betur fer, hin rósfingraða morgungyðja Framsóknar, Móamanna og Heimssýnarfólksins.

Svigrúm forsætisráðherrans til skuldaleiðréttingar handa „heimilunum í landinu“ dróst saman um sirka þrjá fjórðu hluta milli kosningabaráttunnar og haustsins sem í hönd fór. Skítt með það, stóra svigrúmið hafði þjónað vel tilgangi sínum á atkvæðaveiðunum. Það sem andstæðingarnir héldu fram fyrir kosningar reyndist nú laukrétt, svigrúm allra svigrúma gat aldrei orðið neitt í líkingu við það sem lofað hafði verið statt og stöðugt. Svigrúmið í ESB-málinu varð hins vegar að alls engu. Samt sem áður vísaði ríkisstjórnin því til Hagfræðistofnunar Háskóla Íslands. Þar fengi það akademískt yfirbragð. Nú sem stendur brýtur sú stofnun, í umboði stjórnvalda, heilann um þetta þrotna svigrúm og mun skila niðurstöðu sinni hvað úr hverju.

Hagfræðingastéttin er alls góðs makleg. En seint verður sagt að innan hennar líti allir sömu augum á silfrið frekar en gerist og gengur um aðra menn, hvað svo sem verða kann um svigrúmsrannsóknirnar í Hákóla Íslands. Eiginlega er leitun meðal akademískra greina að þrálátari sundurþykkju um leiðir og markmið en einmitt í hagvísindum. Nýlegt dæmi um þetta er hrópandi: Þegar Grikkir höfðu spilað botninn úr buxunum enn einu sinni, nú komnir í evrusamstarfið, voru sex, ef ekki sjö, ofurhagfræðingar frá jafn mörgum löndum beðnir um rökstutt álit sitt á því til hvaða ráða vænlegast væri að grípa í skuldakreppu gríska ríkisins. Þeir lögðust undir feld hver á sínum stað. En þegar úrræðunum var skilað reyndust þau eins sundurleit og mennirnir voru margir.

Sumir hinna nafntoguðu ofurhagfræðinga standa í stórbisniss í þágu fjárfesta. Einn þeirra er Nouriel Roubini (í uppáhaldi hjá Móamönnum). Hann rambaði á að segja fyrir um bankakreppuna á Wall Street árið 2008, kreppuna sem send var þaðan heiminum með beztu kveðju, og hefur síðan ekki látið af að spá og spá eins og sjálfur Jesaja. Fyrri part sumars 2012 fór Roubini stað úr stað í Evrópu líkur hlaupadýri, þefaði víða og sannfærðist um fall evrukerfisins innan fárra daga. Hann ráðlagði áhættufjárfestinum John Paulson eindregið að veðja á hrun evrunnar. Paulson lét ekki segja sér það tvisvar og veðjaði. En það var evran sem ekki hrundi og er um þessar mundir fastari fyrir en nokkru sinni, var á síðastliðnu ári styrkust allra hinna alþjóðlegu mynta. Paulson tapaði hrikalega (einnig Soros gamli á sömu forsendum) og viðurkenndi eftir á að hafa „mislesið“ evrópska pólitík. Roubini hafði nefnilega allur verið í kauphallarhvískrinu, vissi auðvitað ekkert hvað Merkel, Mario Draghi og fleiri hugsuðu. Af Paulson er það annars að frétta að í júní síðastliðnum keypti hann kröfur á Glitni að upphæð 229 milljónir dollara.

Í ljósi umræðu í Kastljósi í kvöld!

Nú er ég ekki á nokkurn hátt að halda því fram að þeir sem eru með lægstu launin séu á boðlegu kaupi. En ég er líka þó ég sé jafnaðarmaður á því að síðustu ár hafa launatöflur skroppið saman því sífellt hefur verið barist fyrir að hækka lægstu launin og því hafa launabilið frá lægstu upp í þau hæstu í mörgum samningum orðið mjög lítil. Jafnvel þannig að möguleiki fólks til að hækka með námi, reynslu, aldri og starfsreyslu minnkað mjög mikið og eru sumstaðar aðeins nokkrir tugir þúsunda. Þ.e. munur á starfsmanni sem er að hefja störf og þeim sem hafa unnið í áratugi.

Eins er ég það gamall að ég var kominn á atvinnumarkað þegar hér var ekki verðtrygging og verðbólga var hér um eða yfir 25% um lengri tíma. það var samið um kannski 20% hækkun launa sem var svo tekin til baka með gengisfellingu í næsta mánuði. 

En í framhaldi af umræðunni fór ég að skoða þróun lágmarkslauna. Og sá að ef að fólki finnst erfitt að lifa að þeim í dag hvernig var þá að lifa fyrir 5 árum þegar lágmarkslaun voru 145 þúsund  eða árið 2000 þegar lágmarkslaun voru 78 þúsund. Fólk talar alltaf eins og fyrir hrun hafi allir verið með rosa laun en svo var ekki. Fólk með lægstu launin hafði það bara enn verra þá. En gat falsað það aðeins þegar að bankar fóru að lána öllum. Og fólk gat keypt alla hluti á raðgreiðslum til 3 ára. Svo hrundi það í hausinn á okkur.  Eins þá fórum við að ráða útlendinga í lægstu launin því fólk gat valið um vinnu þá í umhverfi sem var tilbúið og tekið að láni frá brjáæðingum erlendis sem dældu hingað lánsfé í fyrirtæki sem aldrei stóðu undir sér. 

Svona hafa lágmarkslaun þróast 

 

 

 

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>-----<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<

 

Og smá frá Guðmundi Gunnarssyni 

Það gengur ekki upp án þess að verðmætasköpun og þjóðarframleiðsla verði aukinn. Á þetta var bent í Stöðugleikasáttmálanum og hefur verið ítrekað af hálfu aðila vinnumarkaðs undanfarið.

Áratuginn fyrir gerð Þjóðarsáttar í febrúar 1990, var verðbólgan yfirleitt á milli 25-50% og fór jafnvel töluvert hærra, gengið var reglulega fellt og til þess að vinna upp glataðan kaupmátt samið reglulega um launahækkanir sem oftast námu tugum prósenta. var fellt, enda náðu þær vel þennan áratug vel þriðja þúsund prósenta. Vextir fóru með himinskautum.

Í Þjóðarsátt var samið um 1% kaupmáttarlækkun fyrsta árið, en á þeim forsendum að launamenn myndu fá það tilbaka í vaxandi kaupmætti, lægra verðlagi og vöxtum. Áratuginn eftir Þjóðarsátt fór verðbólgan niður í 1 – 3%, kaupmáttur óx sem aldrei fyrr og áratuginn eftir Þjóðarsátt námu launahækkanir að meðaltali á annan tug prósenta.

Þetta kallar spjallþáttakonungar og lýðskrumarar þeirra helför og afþakka blómakransa.

Þetta vill ég að hér aukist kaupmáttur sem er byggður á verðmætaaukingu og framleiðsluaukningu þjóðfélagsins en ekki tekin að láni sem er dæmt að hrynji í hausin á okkur aftur eftir nokkur ár. 

 

Lánalækkunin! Af því ég er svo skemmtilegur! :)

Svona eftir lauslega skoðun á gögnum sérfræðinganefndarinnar þá sýnist mér að meðal skuldir heimila séu um eð í kring um 15 milljónir. Og skv. því sem sagt er á höfuðstóll þeirra að lækka um 13% á næstu 4 árum. Og strax á að skipta láni upp í nýtt lán sem er 13% lægra en það stendur í dag og svo þann hluta sem á að greiðast niður á næstu 4 árum. OK

 

Segjum svo að heimili sé með meðallán 15 milljónir. Þá nemur lækkunin 13% og það lækkar þá um  1 milljón 950 þúsundum. En því til frádráttar koma sérstakar vaxtabætur sem hjá láglaunafólki getur hafa verið um  300.000 kr hjá hjónum eða um 600 þúsund fyrir árin 2011 og 2012 eða um 600 þúsund.  Þetta gefur okkur þá að meðalheimili er að fá um 1.350 þúsund í lækkun á láninu. Sem gerir þá að lánin hjá viðkomandi fjölskyldu lækkar úr 15 milljónum í 13.75 milljónir. Greiðslubirgðin um sennilega um 10 þúsund á mánuði. 

Eða þá svona 

 

Sýnist þá skv. þessu að meðal skuldugt heimili með lágar millitekjur verið þá með um 10 þúsund lægri greiðslubirgði á mánuði.  

Fannst bara að rétt væri að minna á þetta því allir eru að tala um lækkanir á lánum sínum um 4 milljónir. Svo er ekki. 

Sigmundur Davíð, Ólafur Ragnar og svo Kim Jong Un - Óþægilegar líkar áherslur!

Fólk kannski skilur hvað menn eiga við þegar menn ræða hér um þjóðernishyggju og furðulega ósk/kröfu um samstöðu sem byggir á að allir sætti sig við skoðun leiðtogans þegar fólk les þetta:

Kim Jong Un, einræðisherra Norður-Kóreu, lagði áherslu á mikilvægi samstöðunnar í nýársávarpi sínu í gær og lagði áherslu á að nú sé búið að ryðja úr vegi þeim sem vilji sundra þjóðinni. 

 

Og þó við séum ekki að tala um kjarnorku hér þá má heimfæra þetta á það sem Sigmundur Davíð hefur sett um önnur mál hér:

Í ávarpinu lofaði Un að halda áfram með kjarnorkuvopnaáætlun stjórnvalda og fleira til. Áætlunin hefur í gegnum tíðina verið það sem aðrar þjóðir hafa sett sig upp á móti og m.a. valdið því að viðskiptabann var sett á Norður-Kóreu

 

En sem sagt þarna tala einræðisherra og miskunarlaus maður á sama hátt og Sigmundur Davíð. Og samstað þeirra snýst að því að fólk sé ekki að gagnrýna þeirra leið, Þeir viti þetta betur, þeir ráði þessu einir og aðrir verða að sætta sig við það eða taka afleiðingunum. 

 

Úps var Palli Vill ekki búinn að afskrifa að þetta gæti gerst og vinir hans í Heimssýn

Bara varð að setja þessa fyrirsögn hér á bloggið. Því eins og Páll Vilhjálmsson og félagar í Heimssýn tala þá er og verður algjört svartnætti í ESB til framtíðar og Evran að draga þessi lönd til dauða sem voru plötuð til að taka upp sameiginlega mynt.  En staðreyndirnar eru svo bara allt aðrar þó vissulega taki sum þessara landa dýfur í hagvexti eins og önnur lönd í heiminum. En þar eru samt um helmingi lægri vextir og atvinnulífið getur ekki þrýst á gengisfellingu eða unnið að henni í einstakalandi til að lækka launakostnað já útflutningsgreinum sínum.

Atvinnulífið tekur við sér á evrusvæðinu

Það setur að mér ugg!

Svona fyrir utan hvað mikill samhljómur er milli forsetans og forsætisráðherra í ræðunum þá setur að mér ugg varðandi eitt atriði.

Nú þegar Ólafur er viss um að við verðum stórveldi c.a. á morgun eða hinn vegna nálægðar okkar við ýmis verðmæti og tækifæri á Norðurslóðum þá vona ég eftirfarandi:

• Að í ljósi þess að skip eru enn að festast í Ís þrátt fyrir alla tæknina, þá verði ekki hér rokið í að eyða milljarðatugum eða hundruðum í hafnir áður en það er vitað hvort að einhver not séu fyrir þær. Þ.e. hvort að þetta sé eins raunhæft og menn láta.
• Að hér verði ekki farið að eyða peningum vegna væntanlegs gróða af þessum meintu tækifærum löngu áður en nokkur veit hvort þau verði að raunveruleika.

En helst vona ég að þetta sé ekki það sama og þegar Ólafur og co lofuðu í ávörpum, skrifum og ræðum snilli útrásarvíkinga sem myndu leggja heiminn undir Ísland og gera okkur að stórveldi vegna snilli sinnar.
 

Ólafur hvetur til samstöðu