Svona virkar krónan - Kafli 10

Silfuregils

 

Íbúð á 4 milljarða króna

Nú er tíu þúsund króna seðill að koma í umferð, með mynd af lóunni. Greyið hún. Tíu þúsund króna seðlar hafa ekki áður verið til á Íslandi.

Það var alveg undir myntbreytingu árið 1980 – þá voru fjarlægð tvö núll –  að gefinn var út 5000 króna seðill með mynd af Einari Benediktssyni. Peningar voru orðnir frekar verðlitlir í þá daga, en þetta var samt nokkur fjárhæð. Maður sá ekki oft svona seðla. Varð svo að 50 krónum í myntbreytingunni.

Mig minnir að skömmu eftir hana hafi ég verið með 6000 krónur í laun á mánuði. Kannski er það misminni, maður er löngu hættur að henda reiður á þessu. Verðbólgan var slæm fyrir myntbreytinguna, eftir hana fór hún gjörsamlega úr böndunum. Þessi aðgerð var auðvitað sjónhverfing, efnahagsstjórnin breyttist ekkert við hana.

En hún hafði auðvitað viss hugarfarsáhrif.  Menn gera sér kannski ekki grein fyrir því að ef myntbreytingin hefði ekki orðið 1980 myndi kosta 150 þúsund krónur í bíó, flugfar til og frá Íslandi myndi kosta um 10 milljónir en meðalíbúð myndi kosta svo mikið sem 3-4 milljarða.

Svona hefur nú blessuð krónan skroppið saman hjá okkur.

Gamli 5000 króna seðillinn með mynd af Einari Benediktssyni varð fremur skammlífur. Svo kom myntbreytingin, en hún breytti engu um efnahagsstjórnina.

Svona virkar krónan - Kafli 9

Guðmundur Gunnarsson skrirfar í dag!

Ónýtur gjaldmiðill veldur óróleika á vinnumarkaði

Það eru ekki nema 2-3 áratugir síðan allar innistæður íslenskra sparifjáreigenda í bönkum og lífeyrissjóðum brunnu upp á verðbólgubáli. Þar lagðist á eitt, lélegur gjaldmiðill og sveiflukennd, ómarkviss peningastjórnun, sem er ekki trúverðug, enda erlendir fjárfestar tregir til þátttöku í rekstri á íslandi. Upptaka evru eða tenging krónunnar við Evruna með vikmörkum og baktryggingu Seðlabanka ESB eins og Danir og Færeyingar hafa gert mun gera okkur kleift að ná langþráðum stöðugleika.

Seðlabankinn áætlar að með upptöku evru sparist 5 til 15 milljarðar króna á ári í beinan viðskiptakostnað. Þá getur sjálfstæð mynt ein og sér virkað sem viðskiptahindrun. Beinn viðskiptakostnaður vegna sérstaks gjaldmiðils er kostnaður sem fylgir því að skipta úr einum gjaldmiðli yfir í annan, það er þegar evrur eru keyptar fyrir krónur og öfugt. Þessi kostnaður lendir bæði á fjármálafyrirtækjum sem eiga viðskipti sem erlendan gjaldeyri fyrir innlendan og einnig hjá einstaklingum og fyrirtækjum sem þurfa að kaupa eða selja erlendan gjaldeyri til að greiða fyrir tiltekin viðskipti.

Einnig verður að benda á þann sparnað sem hlýst af því að þurfa ekki að halda úti stórum gjaldeyrisforða til að styðja við smáa mynt. Vaxtakostnaður vegna gjaldeyrisvarasjóðsins Íslands er um 33 milljarðar króna á ári og eins hærri vaxtakostnaðar vegna þeirra lánakjara sem Íslandi býðst með sinn ótrúverðuga gjaldmiðil.

Lækkun vaxta mun hafa gríðarleg áhrif á greiðslubyrði einstaklinga, heimila og fyrirtækja. Sem dæmi má nefna að samkvæmt nýlegum útreikningum Alþýðusambands Íslands getur árlegur sparnaður fyrir íslensk heimili numið um 15 milljörðum króna fyrir hverja prósentu í lægri vöxtum.

Óstöðugur gjaldmiðill veldur því að vextir hér á landi eru um 5% hærri en í nágrannalöndum okkar, þetta kostar heimilin og fyrirtækin í landinu gríðarlega mikið, eða með öðrum orðum íslensk heimili eru að greiða árlega 75 milljarða í vexti umfram það sem hér væri ef við værum með „eðlilegan“ gjaldmiðil.

Til þess að dreifa þessum gríðarlega vaxtakostnaði eru húsnæðislán á Íslandi 40 ár í stað 20 ára eins og er í þeim löndum sem við berum okkur saman við. Íslensk fjölskylda greiðir 2,4 sinnum meira fyrir sína íbúð þegar upp er staðið. Til þess að geta það þarf íslenska fjölskyldan að skila um 10 klst. lengri vinnuviku en sú danska, ekki í 20 ár heldur 40 ár svo öllu sé til haga haldið. Ef við værum með lán á breytilegum vöxtum, þá koma reglulega tímabil þar sem engin ræður við vaxtagreiðslurnar. Þegar ég keypti mína fyrstu íbúð árið 1971 fóru vextir á tímabili upp í 49,5%. Til þess að ráða við þetta þá var tekin upp árið 1982 greiðsludreifing á vöxtum með því að færa hluta ofurvaxtanna með jafngreiðslukerfi yfir á seinni hluta 40 ára greiðslutímabils.

Andstæðingar þess að íslenskar fjölskyldur geti búið við sambærileg kjör og fjölskyldur í nágrannalöndum okkar segja að með því sem stefnt að afsali fullveldi þjóðarinnar. Öll þekkjum við mörg dæmi um sjálfstæðar þjóðir sem ekki telja brýna þörf að nota eigin mynt. Þar má t.d. nefna Lúxemborg með innan við hálfa milljón íbúa, eitt af stofnríkjum Evrópusambandsins og smáríkið Möltu með tæplega 400.000 íbúa. Eystrasaltslöndin þrjú, Eistland, Lettland og Litháen, sem fagna frelsi eftir langa ánauð, stefna inn í Evrópusambandið og eru að taka upp Evru, trúlega ekki með nýja áþján í huga. Finnar nota Evru og Danir eru með sinn gjaldmiðil fasttengdan við Evru, þannig mætti lengi telja. Eru leiðtogar þessara þjóða landráðamenn?

Íslenskum launamönnum er gert að búa í efnahagslegum þrælabúðum. Í könnunum kemur fram að íslenskir launamenn eru harðastir allra Evrópuþjóða í verkföllum og vinnudeilum. Það er ómögulegt að semja um laun þar sem efnahagsumhverfi er óstöðugt og verðbólgan og reglulegar gengisfellingar eyðileggja alla kjarabaráttu. Besti kostur krónunnar segja efnahagsráðunautar fyrrverandi ríkisstjórna er að „þá er blóðsúthellingalaust hægt að leiðrétta of góða kjarasamningar verkafólks með því að gengisfella krónuna.“

Sem dæmi má nefna að Rafiðnaðarsamband Íslands hefur frá árinu 1970 samið um launahækkanir sem nema um 3.500% launahækkunum, á sama tíma hefur Danska rafiðnaðarsambandið samið um 330% launahækkanir. Þetta segir reyndar allt sem þarf að segja um þetta mál.

Íslenskir rafiðnaðarmenn eru ekki 3.000% flinkari í kjarasamningum en Danir. Það blasir við þegar kaupmáttur okkar er borinn saman við Danina, þrátt fyrir að við látum 10 klst. lengri vinnuviku liggja milli hluta. Það er skattur sem íslenskur launamaður skilar til samfélagsins og útflutningsfyrirtækjanna til þess að standa undir því fullveldi að viðhalda íslenskri krónu. Veik króna stuðlar að verkföllum og óstöðugleika á vinnumarkaði. Það er verulegur ávinningur í því að nota mynt sem skipar traustan sess á alþjóðavettvangi, en upp á slíka stöðu býður Evran.

 

Við höfum undanfarnar vikur fylgst með óróleika meðal heilbrigðistétta, sú snjóhengja sem þar hefur safnast upp var ekki leist endanlega með samningum við  hjúkrunarfræðinga. Það vitum við öll.

 

Það að dæma verðtryggingu ólöglega leysir ekki lánavanda heimilanna, lánavandinn mun einfaldlega breytast og ekki endilega batna. Það vitum við öll.

 

Við verðum að ráðast að rót vandans.

Sko - Ég með minn takmarkaða skilning næ þessu ekki

• Er verið að halda því fram að á neytendalánum(orð sem mér finnst ekki eiga við 40 ára lán til húsnæðiskaupa en látum það vera) en sem sagt er verði að halda því fram að þessi lán megi ekki vera með breytilegum vöxum, ekki með verðtryggingu og eiga afborganir að vera eins og þær eru skrifaðar á blaðið í upphafi.  Þ.e. fastir vextir og engar breytingar í 20 ár.
• Nú er t.d. fyrst til þess að geta að krónan hér er eins og hún er. Króna í dag er 20x verðminni en þegar 2 núll voru tekin af henni um 1980. Þannig að ef ég hefði tekið 1 milljón þá þá jafngilti það 20 milljónum í dag. Hvernig í ósköpunum ætti þá að verða hér einhver lánamarkaður? Danska krónan var t.d. jöfn nýju krónunni en í dag kostar hún okkur um 20 Ísk. krónur.  Og svona yfirleitt í löndum þar sem eru sveiflur.
• Nú eru breytilegir vextir ´öllum löndum. Og verðtrygging er í raun bara að fólk frestar ákveðnum hluta vaxta yfir restinna á lánstíma. Ef að breytilegir vextir eru löglegir af hverju ætti þá verðtrygging að vera ólögleg.
• Þegar við gerðumst aðilar að EES þá vorum við með verðtryggingum. ESA hefur marg oft skoðað t.d. Íbúðalánasjóð. Á ég að trúa því að þeir hafi aldrei rekið augun í þetta.
• Held að ef þetta reynist rétt þá fari annað hvort Íslenska ríkið á hausinn því það væri búið að borga um 20x þá of mikið af þessum lánum ef þetta gilti aftur í tíman frá því við gerðumst aðilar að EES. En ef þetta eru nýrri lög. Kannski frá 2009 sem er ártal sem ég man að einhver hafði talað um ný lög hjá ESB þá er spurning hvort við erum búin að fullgjilda það. Og  þá myndi þetta gilda til framtíðar.
• En ég leyfi mér að efast um að verðtrygging sé ólögleg og hún verði áfram val. Annars verðum við hér með íbúðalán sem engin getur í raun tekið þar sem þau verða með svo háum vöxtum. Þ.e. ekki nema fyrir litlum hluta af kaupverði íbúðar. Nema að fólk sem með nógar tekjur.
• Þarf að kanna þetta mál strax. Ómögulegt að hafa þessa umræðu yfir okkur í nokkur ár í viðbót..
• Ljóst ef þett myndi allt reynast rétt sem er í þessari frétt þá er sjálf hætt með krónu. Því það er ljóst að engin myndi geyma peninga í bönkum eða á annan hátt sem myndi kannski rýrna í verðbólgu og rýrnun krónunar um helming á kannski 5 árum.  Og engnin myndi lána í krónum því að hann væri kannski að fá helming til bara vegna þess að krónan rýrnar stöðugt og verðbólga étur þetta upp. Nema þá á okurvöxtum til að tryggja verðgildi útlána. Vextir urðu hér yfir verðtryggingu jú um 30% sem þýðir að af kannski 10 milljóna láni þyrfti fólk að borga fyrst árið eftir að það tekur lánið um 3,5 milljónir í vexti. 

Lánin álitin ólögleg

Auglýsing frá Framsókn?

Vigdís Hauksdóttir og stjórnmálaskýringar hennar.

Fyrir rælni datt ég inn á síðu Vigdísar þar sem hún birtir grein sem hún skrifaði 2011 í Moggann.

Ég hef hlegið mikið við lesturinn. Alveg ótrúlegt að þetta skuli vera Alþingismaður sem er að skrifa og veit ekkert um stjórnmál skv. þessari grein.  M.a. segir hún:

Ríkisstjórnin hefur stórskaðað íslenska hagsmuni á alþjóðavettvangi. Þjóðaratkvæðagreiðslan um liðna helgi er stór sigur sjálfstæðrar þjóðar í baráttunni við „kratismann“ sem tröllríður hér öllu undir forystu Samfylkingarinnar. 

Hún veit auðsjáanlega ekkert út á hvað jafnaðarstefna gengur eða hefur haft fyrir því að lesa sér til um hvað Samfylkingin gengur út á. 

Hingað til höfum við sloppið við stéttarskipt samfélag en það er að breytast. Hægri og vinstri heyrir sögunni til en í stað skiptast stjórnmálin í krata og ekki krata. Eitt helsta einkenni Evrópusambandsins er hin kratíska hugsun – að hinn vinnandi maður borgi með sköttum sínum – neyslu og framgang embættismanna. 

Er konan ekki í lagi?  Þá hlýtur Framsókn að vera últra kratar því það er ekki nóg með að skattgreiðendur borgi embættismönnum hér heldur berst hennar flokkur fyrir að hér eru allir bændur á launum frá Ríkinu.

Og hún segir líka. 

Kratar skilja ekki sjálfbæra nýtingu náttúruauðlinda og raunverulega framleiðslu sem skilar sér í auknum hagvexti. Kratar telja að hagvöxtur skili sér í skattpíningu vinnandi stétta til útþenslu báknsins sem þeir sjálfir einsetja sér að vinna við. Þetta er í raun stefna Samfylkingarinnar – sem fyllt hefur ráðuneytin af góðkunningjum á kostnað heilbrigðis- og skólakerfisins.

Það þarf nú einvher að benda henni á að ég held að ríkisstarfsmönnum hafi aldrei í sögunni fækkað eins og nú síðustu 4 árin.

Svo kemur þessi skýring hennar á ástæðu þess að ESB sé í aðildarviðræðum við okkur

Ríki Evrópusambandsins eru auðlindasnauð og sækja því fast að útvíkka sig til norðurs. Ísland er í raun eina tækifæri sambandsins til að lifa af.
Við erum lykill að auðlindakistu á Norðurslóð.

Er þetta boðlegt að Alþingismaður skuli bulla svona ógurlega. Auðsjáanlega að hún heldur að einu störfin og verðmæti séu að grafa eiithvað úr jörðu eða veiða fisk. Bullið alvega svakalegt. 

Það væri t.d. gott að benda henni á að við eigum engin réttindi á Norðurslóð að ráði.  Við eigum hvergi land eða langhelgi að svæðum sem ESB gæti haft áhuga á.  

Greinina í heild má lesa hér http://vigdish.is/ossur-sannleikurinn-og-evropusambandid/

Svona virkar krónan - Kafli 8

Tekið af vefsvæði Stefáns Ólafssonar

Krónan – Evrópumet í kjaraskerðingu

Hrunið á Íslandi var einstakt. Mörg met voru slegin. Stærsta bóluhagkerfi sögunnar brast og við tók stærsta fjármálahrun sögunnar, með nokkrum stærstu gjaldþrotum sögunnar (sjá um það hjá Þorvaldi Gylfasyni).

Eitt metið sem Íslendingar settu hefur þó ekki farið hátt á metorðalistum þjóðanna. Hér varð meiri kjaraskerðing fyrir heimilin en sést hefur annars staðar í kreppunni, raunar fyrr og síðar.  Við getum þakkað íslensku krónunni fyrir það.

Hér eru tvær myndir sem sýna gögn um ráðstöfunartekjur heimila á mann á Íslandi, fyrst með samanburði við hin Norðurlöndin 2003 til 2010, en síðari myndin nær til allra Evrópuríkjanna 2007 og 2010. Tölurnar eru frá Hagstofu Evrópusambandsins (Eurostat) og eru í Evrum.

Mynd 1: Ráðstöfunartekjur heimila á mann frá 2003 til 2010. Norðurlönd og meðaltal ESB. Mælt í Evrum. (Heimild: Eurostat).

Hér má sjá að við vorum á róli með Noregi frá 2005 til 2007, en síðan hrynjum við niður 2008 og 2009. Við fórum úr hæstu meðaltekjum á Norðurlöndum niður í þær lægstu. Vorum samt yfir meðaltali ESB-ríkja 2010. Krónan var of hátt skráð fyrir hrun og ýkti ráðstöfunartekjur okkar þá – en svo refsaði hún okkur svo um munaði.

Það er athyglisvert hvernig ráðstöfunartekjurnar í Noregi vaða áfram uppávið í gegnum kreppuna. Samkeppni okkar og annarra Norðurlanda við Norðmenn er vægast sagt erfið við þessar aðstæður. Undrunarefni að brottflutningur þangað skuli ekki vera enn meiri en raun ber vitni. Hann er þó talsverður.

Það er líka umhugsunarefni fyrir okkur að kreppan lækkar almennt ekki ráðstöfunartekjur heimilanna í Evrulöndunum 17, enda hefur Evran haldið virði sínu í gegnum kreppuna, þrátt fyrir skuldavanda einstakra aðildarríkja.

Evran er augljóslega traust og ver heimilin vel gegn kjaraskerðingum. Þetta má sjá enn betur á næstu mynd sem sýnir stöðuna fyrir kreppu (2007) og svo aftur árið 2010.

Mynd 2: Ráðstöfunartekjur heimila á mann árið 2007 og 2010 í Evrópuríkjum. Mælt í Evrum. (Heimild: Eurostat).

Hér má sjá að Ísland var með hæstu ráðstöfunartekjurnar að jafnaði á árinu 2007, sjónarmun ofar en Noregur. Hrun okkar var þannig hrun úr hæstu hæðum. Þegar við berum okkur saman við tölur ársins 2007, sem voru líklega ósjálfbærar, verður hrunið afar mikið (um 41%), mælt í erlendum gjaldmiðli (Evrum). Mælt í krónum eða með kaupmáttarsamræmingu gjaldmiðla er það minna (um 20% að jafnaði), en mikið samt.

Af myndinni má sjá að hvergi í Evrópu var kjaraskerðingin meiri en hér á landi. Við hrundum úr efsta sæti niður í tólfta sæti. Flestar ESB þjóðirnar hafa haldið ráðstöfunartekjum sínum að mestu leyti og margar hafa aukið þær. Atvinnuleysið er stærsti vandi evrópskra heimila. Aðrar þjóðir sem eru með umtalsverða lækkun tekna heimilanna eru Bretland, Írland, Spánn og Lettland. Eftir 2010 hefur staðan versnað á Írlandi, Spáni,Portúgal og í Grikklandi. Ef miðað er við kaupmáttarleiðrétt gengi er það einungis Lettland sem er á svipuðu róli og Ísland í umfangi kjaraskerðingar.

Við getum þakkað krónunni þetta met, sem virðist án fordæma í yfirstandandi kreppu. Það var gengisfall íslensku krónunnar sem gat af sér stærstu kjaraskerðingu kreppunnar. Gengisfelling krónunnar færir umtalsverðan hluta þjóðarteknanna frá heimilunum til atvinnulífsins.

Ríkisstjórnin gat mildað kjaraskerðinguna fyrir lægri og milli tekjuhópa. Hún varð samt mikil fyrir flesta. Skuldir heimilanna eru nú að jafnaði svipaðar og var fyrir hrun (2006-7) og mikil hækkun vaxtabóta léttir skuldabyrðina. Hins vegar eru ráðstöfunartekjurnar enn miklu lægri en var fyrir hrun. Þess vegna er þetta enn svona erfitt fyrir heimilin.

Íslensk heimili eru leiksoppar þeirra afla sem hafa hag af viðhaldi krónunnar. Gengisfellingarkrónunnar.

Við höfum svo fengið hækkun ráðstöfunartekna á árinu 2011 og 2012, en það er enn alltof lítið miðað við umfang kjaraskerðingarinnar.

Boltinn er hjá aðilum vinnumarkaðarins.

 

Svo mælir Jón Steinsson dósent við Columbia háskólan i New York um leið Framsóknar

Framsóknarmenn vilja afnema verðtryggingu neytendalána. En á sama tíma vilja þeir halda í krónuna. Þeir vilja leiðrétta stökkbreytt lán. En á sama tíma vilja þeir lækka skuldir ríkisins.

Það sem kemur mér helst á óvart er að þeir hafi ekki hreinlega ályktað að þeir vilji eiga kökuna og borða hana líka.

Í Argentínu lofaði Cristina Fernandez, forseti og frambjóðandi Peronista, kjósendum að allir fengju flatskjá ef hún næði kjöri. Það virtist ganga vel í kjósendur þar. Kannski er það næsti leikur hjá framsóknarmönnum.

Það er orðinn fastur liður fyrir Alþingiskosningar að Framsóknarflokkurinn tefli fram kosningaloforðum sem eru „too good to be true.“ Þ.e., hljóma of vel til þess að þau séu í raun skynsamleg þegar allar afleiðingar þeirra eru teknar með í reikninginn.

 

Í kosningunum árið 2003 bjargaði Framsóknarflokkurinn sér fyrir horn með því að lofa 90% húsnæðislánum og hækkun hámarkslána hjá Íbúðalánasjóði. Þetta gerði hann þrátt fyrir að húsnæðisverð væri þá hærra en það hafði verið árum saman. Hann stóð síðan við þetta kosningaloforð þegar húsnæðisverð var orðið ískyggilega hátt í sögulegu samhengi.

Með þessu ýtti hann beinlínis undir það að fólk færi sér að voða í fjármálum með því að taka stór lán án þess að eiga mikið eigið fé til þess að kaupa hús sem voru allt of hátt verðsett. Afleiðingarnar þekkjum við allt of vel. Og nú vill Framsókn skera niður þessi lán og þannig velta kostnaðinum af þessu öllu yfir á hina sem fóru varlegar í fjármálum.

Verðtryggingin er blóraböggull. Hún er skilgetið afkvæmdi krónunnar og þess að á Íslandi er enginn pólitískur stuðningur fyrir því að reka sterkan gjaldmiðil. Framsóknarmenn tala um að bæta umgjörð krónunnar. En ég hef aldrei heyrt þá verja Seðlabankann þegar hann hækkar vexti til þess að halda aftur af verðfalli krónunnar.

Hinn raunverulegi vandi er verðbólgan. Sá vandi verður ekki leystur með því að banna verðtryggð lán. Það mun bara gera illt verra með því að koma í veg fyrir að fólk geti dreift háum vaxtagreiðslum þegar verðbólga er há yfir líftíma láns síns.

Hugsum þessa hugsun til enda. Segjum sem svo að verðtryggð lán verði bönnuð og fimm árum seinna komi síðan gott íslenskt „verðbólguskot“ upp á 16%. Bankarnir munu þá hækka nafnvexti húsnæðislána sem nemur verðbólguskotinu. Þeir sem skulda húsnæðislán munu þá þurfa að greiða um 20% af höfuðstól lánsins í vexti á því ári. Þá er ég hræddur um að margir lendi í verulegum vandræðum og vilji eiga kost á því að dreifa þessum háu vaxtagreiðslum yfir það sem eftir lifir lánstímans. En það er einmitt það sem verðtrygging gerir og hún verður þá bönnuð.

En framsóknarmenn tala eins og afnám verðtryggingar muni á einhvern undraverðan hátt lækka vexti á Íslandi. Ekki láta glepjast aftur.

Tekð héðan 

Nokkriri valdir kaflar úr ágætri grein fyrrverandi formanns Framsóknar.

Jón Sigurðsson fyrrum formaður Framsóknar birtir flotta grein á pressan.is í dag. Þar fer hann yfir Icesave málið eins og það blasir við honum.

Hann segir m.a. 

Réttmætt að reyna að semja

Ýmislegt var ofsagt á sínum tíma, innan um eðlilegar viðvaranir, um afleiðingar þess að ekki tækjust samningar. En óþarft er að reyna nú að gera lítið úr erfiðleikum okkar 2009-2011. Hvaða íslensk ríkisstjórn sem væri hefði reynt að semja og  reynt að halda málinu áfram í viðræðuferli, - líka Sigmundur Davíð ef hann hefði verið ráðherra við þær aðstæður sem þá ríktu. En viðleitni til samnings er auðvitað ekki sama sem að samþykkja hvaða ókjör sem er. Og hvað sem þessu líður er alltaf eðlilegt að meta viðskiptalega stöðu og kostnaðarþætti þegar viðskiptalegt og fjárhagslegt mál er annars vegar og beinlínis skaðlegt og öfgakennt að tengja það við þjóðfrelsi - nema skýrar ástæður séu til slíks.

Málið hefur þegar kostað okkur háar fjárhæðir. Töf varð á samstarfi við AGS. Töf varð á aðstoð Norðurlandanna. Margs konar fyrirhöfn og kostnaður varð af fyrir opinberar stofnanir, t.d. Seðlabankann. Alls kyns tafir, misskilningur og truflanir komu upp. Mikill sérstakur kostnaður féll til í viðskiptum íslenskra fyrirtækja, greiðslukjör, vextir, tryggingar, staðgreiðsluvandi, tregða, millifærslur, gjaldeyriskostnaður o.fl.

Atvinnulíf og viðskipti eru ekki afgangsstærð heldur grundvöllur. Þetta réð afstöðu margra enda hvöttu ábyrgir aðilar á þeim vettvangi til samninga. 

Hann segir svo líka:

Mikill beinn og óbeinn

Fróðlegt væri að bera þetta saman við vexti í þeim samningum sem hafnað var. Við höfum þegar greitt mjög mikinn beinan og óbeinan kostnað af Icesave, óháð niðurstöðu dómsins, kostnað sem dreifist víða á fyrirtæki og neytendur í landinu. Málskostnaður er því þegar orðinn talsverður hvað svo sem líður dómsniðurstöðunni. Nú léttir þessu vonandi af framvegis. Einnig af þessum sökum er dómurinn mikið fagnaðarefni.

Icesave-málið var erfið milliríkjadeila með flóknum hagsmuna- og réttindaþáttum. En málið varð miklu sárara deilumál innbyrðis meðal íslensku þjóðarinnar. Og því er trúlega ekki lokið enn. En minnt skal á að yfirþjóðlegt dómsvald getur verið til þess fallið að skerða fullveldi þjóðar en frjálsir milliríkjasamningar staðfesta fullveldi.

 

 En lesið greinina í heild. Hann nefilega tekur þetta hlutlaust fyrir greinin er hér

 

Icesave eykur vinsældir forsetans

Smá árás á flokkinn fyrst að Sigmundur Davíð var að óska eftir því

Spunring hvað hann metur sem kraft hann Sigmundur. Svona voru fyrstu tímarnir í gær.

 

 

 

 

Og svona byrjaði dagurinn í dag

 

 

 

Flokksþingi framsóknarmanna slitið

Hvað er þetta! Þetta er svona með Vigdísar Hauksdóttur orðalagi!

Heyrist í dag að þeir sem mótmæla einna mest um skert aðgengi skv. nýjum Náttúruverndarlögu sem eru til umræðu séu Jeppaeigendur og fjórhjóla. En hvað á þetta að þýða:

Almannaréttur til umgengni um landið, annað en ræktarland, þarf að vera ríkur svo og hófleg nýting. Náttúruvernd á aðeins í undantekningartilvikum að útiloka fólk frá aðgengi.“

Á þá bara fólk að geta keyrt hvar sem það vill?

Rammaáætlun endurskoðuð sem fyrst