Ef að fólk skildi ekki hvað Árni átti við!

Það sem að Árni Páll átti við með eftirfarandi:

 Ég er ekki tilbúinn að flytja skuldir af þeim sem stofnuðu til þeirra yfir á eignalaust fólk sem á ekkert nema lífeyrisréttindin sín. Það mun ég aldrei gera. Og ef það er brottfararsök þá vil ég glaður láta samþykkja mig vantraust,“

er að fólk gleymir því alltaf þegar verið er að tala um skuldir heimila að þær eru ekki bara við banka. Íbúðalánasjóður og lífeyrissjóðir eru með um 80% af öllum verðtryggðum húsnæðislánum. Og þessa sjóði eigum við. Og auk þess þá tengjast þessir sjóðir einnig í gegnum að lífeyrissjóðir hafa keypt af Íbúðalánsjóði skuldabréf til að fjármagna lán Íbúðalánsjóð. Íbúðalánsjóður er nú þegar rekinn undir núllinu og hefur þurft framlög frá Ríkinu nú síðustu misseri. Og ef að um almennar afskriftir þar yrði að ræða þyrftum við skattgreiðendur að bæta honum það. Minnir að hann sé með um 600 milljara úr útlánum í íbúðalánum. Þannig að 20% afskriftir myndi væntanlega vera þá um 100 milljarðar eða meir sem myndi vanta í sjóðinn til að hann gæti greitt af skuldum sínum við Lífeyrissjóði. Lífeyrissjóðir eru einning með íbúðalán sem myndu þá rýrna líka. Og þá þyrfti að lækka lífeyrisgreiðslur um eitthvað til framtíðar. Þannig að þessar upphæðir kannski allt að 150 milljörðum myndu lenda á okkur beint í sköttum eða óbeint i gegnum auknar greiðslur TR til að tryggja öldruðm lágmarksframfærslu vegna skertra greiðslan frá Lífeyrissjóðum. 

Fólk talar alltaf eins og allar skuldir fólks hafi verið við banka en svo er ekki þeir voru ekki með held ég nema 25 til 35% af lánum til íbúðakaupa.

Fann í grein eftir Friðrik Jónsson réttari tölur en hann segir:

Það má t.d. velta fyrir sér hvert raunverulegt svigrúm til afskrifta er ennþá til staðar hjá bankakerfinu, en það er bláköld staðreynd að hvað varðar almennar afskriftir að þá verður að horfa til lífeyrissjóðanna og íbúðalánasjóðs.

Staðreyndirnar þar eru þær að heildarútlán Íbúðalánasjóðs þann 30. júní síðastliðinn voru um 780 milljarðar. 20% afskrift þeirra væri því um 156 milljarðar. Veðlán lífeyrissjóðanna teljast vera um 195 milljarðar og væri 20% afskrift þar því um 39 milljarðar. Samtals væru þetta 195 milljarðar, sem er vissulega gífurleg upphæð.

 

Mun aldrei flytja skuldir á eignalaust fólk

Athugasemdir

[Sigurður Sigurðsson, 12.10.2011 kl. 22:37]

Væri nú ekki heiðarlegra að láta alla greinina fylgja með Magnús en ekki bara það sem hentar samfylkingarruglinu??

"195 milljarðar láta nærri að vera u.þ.b. þreföld afskrift skulda Ólafs Ólafssonar vegna Kjalars.

195 milljarðar láta nærri að vera u.þ.b. brúttótekjur lífeyrissjóðanna í eitt ár.

195 milljarðar láta nærri að vera sama upphæð og ríkið lagði til nýju bankanna.

195 milljarðar eru tæplega tveir-þriðju hlutar gjaldfalls Seðlabanka Íslands vegna ástarbréfakaupa 2008.

Það sem hvorki fyrrum þingmaðurinn né núverandi ritstjórinn virðast skilja er að það er enginn að biðja um afturhvarf til ársins 2007. Það er verið að kalla eftir sanngirni, réttlæti, jafnræði og gagnsæi.

Það er líka eilítið klámfengið af efnahagsráðherranum að segjast vilja vernda almenna og eignalausa lífeyrisþegann. Þá væri nú kannski nær að ganga harðar fram í að gera upp framkomu og fjárfestingarhegðan lífeyrissjóðanna fyrir og eftir hurn, þar sem vélað var og er með þessa eign. Sjóðir þar sem um 200 milljarða brúttótekjur á ári skila sér í rétt rúmlega 71 milljarðs útborguðum lífeyri.

Það vill enginn aftur 2007. Það vill enginn tilbúin slagsmál milli annars vegar þeirra sem eiga og hins vegar þeirra sem skulda. Það sem án ef allir vilja er, enn og aftur, sanngirni, réttlæti, jafnræði og gagnsæi.

Og við sem þjóð komumst upp úr hjólförum hrunsins og í átt til bjartari framtíðar.

[Sigurður M Grétarsson, 12.10.2011 kl. 23:17]

Sigurður. Þetta sem þú ert hér að segja skiptir engu máli í þessu samhengi.

Hvað varðar tapið vegna Seðlabankans og afskriftir til Kjalar þá eru það hlurir sem hvorki stjórnvöld né bankarnir höfðu val um að gera ekki. Tap seðlabankans var slys sem hafði gerst áður en núvarandi stjórnvöld tóku við. Afskriftir til fyrirtækja sem eru hlutafélög og eiga ekki fyrir sínum skuldum er eitthvað sem ekki er hægt að komast hjá og skiptir þá engu hversu mikla peninga eigendur þeirra eiga því þeir eru ekki ábyrgir fyrir þeim skuldum lögum samkvæmt.

Hvað varðar þá upphæð sem stjórnvöld lögðu bönkunum til þá fengu þau hlutabréf á móti og munu væntanlega fá þá peninga til baka og það jafnvel með góðri ávöxtun. Hvernig heldur þú að ástandið væri hér í dag ef fjármálakerfið hefði ekki verið endurreist?

Hvað lífeyrissjóðina varðar þá eru þeir byggðir á uppsöfnunarkerfi og á meðan aldursskipting þjóðarinnar er eins og hún er í dag þá er það eðlilegt að mun meira fari inn í þá en út. Vissulega væri hægt að bæta stöðuna í dag með því að fara úr því uppsöfnunarkerfi sem er í dag í lífeyrissjóðakerfinu og fara alfarið inn í gegnumstreymiskerfi en ef við gegum það þá lendum við í vanda þegar aldraðir eru orðnir þriðjungur þjóðarinnar eins og stefnir í innan örfárra áratuga. Þá er hætt við því að erfitt verði fyrir skattgreiðendur að fjármagna það að greiða öldruðum lífeyrir sem dugar til sómasamlegrar framfærslu.

Hvað réttlæti varðar þá snýst málið um það hvort það sé réttlátara að þeir sem stofnuðu til skulda greiði þær sjálfir að öllu leyti eða að skattgreiðensur greiði hluta af þeim fyrir þá og þá að hve miklu leyti. Það eru ekki aðrir kostir í stöðunni og því fyrr sem við hættum að blekkja okkur með lofköstulum um eitthvað annað þeim mun fyrr getum við farið að koma okkur niður á raunhæfar lausnir til að taka á skuldavanda heimila í landinu.

[Sigurður Sigurðsson, 12.10.2011 kl. 23:34]

Ég nenni ekki einu sinni að þrasa við varðhunda verðtryggingarinnar enda skilur þú ekki inntak greinar Friðriks fyrst þú ætlar að halda áfram að tyggja sömu tuggu og þeir sem hann er að gagnrýna í greininni.

Og ég var að benda Magnúsi á að það er ekki heiðarlegt að klippa út úr greinum hjá öðrum án þess að innhald greinarinnar haldi sér. 

Og enn kemur þetta um að lántakar vilji ekki greiða skuldir sínar. Lántakar hafa ekki áhuga á því að greiða uppblásnar bóluhagkerfisskuldir. Rétt skal vera rétt. Við unnum áfangasigur í gengislánamálinu og trúðu mér við vinnum þetta stríð líka. 

[Guðmundur Ásgeirsson, 13.10.2011 kl. 00:16]

Allt við þennan pistil ber það með sér að höfundurinn hefur ekki hundsvit á því sem hann er að skrifa um. Að halda því fram að sanngjörn og eðlileg leiðrétting á skuldum heimila muni "kosta einhvern eitthvað" er í rauninni ekki bara rangt svar, heldur við rangri spurningu líka.

Rétta spurningin væri hver kostnaðurinn yrði ef ekkert er gert til að koma í veg fyrir að 20.000 íslenskar fjölskyldur verða heimilislausar.

Ætlar þú að leyfa þeim að gista hjá þér Maggi?

[Bjarni Gunnlaugur (IP-tala skráð) 13.10.2011 kl. 10:28]

Grundvallaratriði varðandi lífeyrissjóðskerfið er, að ef það stendur svona illa að því er lífsnauðsynlegt að hafa óleiðréttar uppblásnar skuldir í sínu lánasafni, þá er það ekki á vetur setjandi.  Það má vel vera að skaðinn af óráðssíu lífeyrissjóðanna lendi á skattgreiðendum í stað skuldara, ef lán eru leiðrétt. Þá verður bara svo að vera. Enda réttlætis mál að menn greiði bara þær skuldir sem þeir stofna til enn ekkert um fram það! (þar með taldir hóflegir vextir og ekkert umfram það)

Aftur er það með lífeyrissjóðina að þeir standa líklega svo illa með framtíðarskuldbindingar að líklega væri skynsamlegast að innbyrða þá í ríkissjóð og taka upp gegnumstreymiskerfi, þ.e. að skattar standi undir lífeyrisgreiðslum. Ágætt væri þá í leiðinni að einfalda útgreiðslur þannig að þær yrðu jafnar hjá öllum.  Ekki þarf að hafa áhyggjur af afturvirkni slíkra laga, (fordæmin eru komin fyrir slíku við "leiðréttingar" á vaxtakjörum á ólöglega gengistryggðu lánunum)

[Anna Sigríður Guðmundsdóttir, 13.10.2011 kl. 10:38]

Bólupeningarnir voru aldrei til nema sem falskar tölur á ólöglegum pappírum. Ábyrðarmennirnir voru og eru innan veggja bankanna og lífeyrissjóðanna, og eru enn að ræna og svíkja með aðstoð ráðamanna þjóðarinnar. Þetta verðum við að stoppa, til að bjarga mannslífum, sem eru meira virði en bankaglæpastofnanir.

Mér hefur sjaldan ofboðið meir en þegar einhverjum fannst að björgunarsveitarfólk ætti í sjálfboðavinnu að verja þessa aðstoðarmenn auðmanna-svindlaranna, (sem sitja í stjórn landsins), fyrir heiðarlegum almenningi í landinu! Hversu blindir geta sumir eiginlega orðið af græðgi?

Skuldirnar eru jafn óraunverulegar/ólöglegar og innistæðulausir bólupeningar, og ólöglegt með öllu að ræna almenning úr valdastólum jafnt sem annarsstaðar. Þetta verður fólk að skilja. Líka þeir sem styðja Samfylkinguna í einu og öllu, gagnrýnilaust í blindni.

Guðmundur bendir réttilega á hversu fölsk hjartagæska það er að ræna og úthýsa almenningi á götuna og svelta hann, til að bjarga glæpastofnunum.

Það eru undarlegar hjartagæsku-hugsjónir svo ekki sé sterkar að orði kveðið!

M.b.kv.

[Sigurður M Grétarsson, 16.10.2011 kl. 14:03]

Sigurður. Vissulega kom góð niðurstaða fyrir dómi gagnvart gengislánunum og væri óskandi að eitthvað slíkt gæti gerst líka gagnvart verðtryggðu lánunum. Þá væri eignarréttarákvæði stjórnarskrárinnar ekki að þvælast fyrir okkur varðandi lækkun lána og því hægt að gera það án þess að ríkissjóður verði skaðabótaskyldur gagnvat lántökum. Þetta þyrfti þá helst að gerast áður en greiðslur til kröfuhafa bankanna verða endurskoðaðar í ársloka á næsta ári því eftir að búið er að ganga endanlega frá verði lánasafnanna munu allar lækkanir lenda á okkur Íslendingum sjálfum.

Hver sem ástæðan er fyrir því að engin hefur farið í mál vegna verðtryggðu lánanna eins og gert hefur verið með gengistryggðu lánin þá stöndum við frammi fyrir því að á meðan lánin og hækkanir þeirra eru ekki dæmdar ólöglegar af Hæstarétti þá teljast þessi lán og hækkanir þeirra löglegar og eignarréttarvarðar kröfur af hendi lánveitanda. Ég óttast það að ástæða þess að engin hefur farið í mál vegna verðtryggðu lánanna sé sú að engin lögfræðingur telji sig geta unnið slíkt mál.

Staðan er því sú hvað stjórnvöld varðar að á meðan ekki liggur fyrir dómur um að hækkun verðtryggðra lána stangist á við lög vegna forsendubrests eða af öðrum ástæðum þá felst í því of mikil áhætta fyrir ríkissjóð að setja lög um lækkun þeirra því það gæti leitt til hundraða milljarða skaðabótadóms á ríkissjóð.

Það sem stjórnvöld geta hins vegar gert og ættu fyrir löngu síðan að vera búinn að gera er að styrkja einhver samtök til að þau geti látið á þetta reyna fyrir dómi án fjárhagsáhættu fyrir sig.

[Sigurður M Grétarsson, 16.10.2011 kl. 14:17]

Guðmundur Ásgeirsson. Þú ert svo sannarlega að kasta steini úr glerhúsi þegar þú heldur því fram að greinarhöfundur hafi ekki hundsvit á því sem hann er að skrifa. Þetta er allt rétt hjá Magnúsi.

Það lýsir þvílíkri veruleikafyrringu að halda því fram að flöt lækkun skuda kosti ekki neitt. Þetta er sama dómsdagsbullið og þið hjá Hagsmunasamtökum heimilanna hafið verið að blása út um allar jarðir og hafið því miður blekkt stóran hluta þjóðarinar þannig að menn vaða uppi með óraunhæfar kröfur á stjórnvöld og engin hlustar á þá sem eru að reyna að benda á raunhæfar lausnir.

Staðreyndin er sú að bankarnir eru með skuldir á móti eignjum sínum í lánasöfnum sínum og ef eignirnar eru lækkaðar án þess að skuldirnar lækki á móti þá fer eignarstaða þeirra niður fyrir lágmark enda voru þeir endurreistir með lágmarks eigin fé. Þá er í fyrsta lagi þær upphæðir sem stjórnvöld lögðu með bönkunum við endurreisn þeirra tapað fé auk þess sem það þarf þá einver að leggja til eigin fé á móti töpuðu eigin fé þeirra við lækkun  skuldanna og þar er engum öðrum til að dreifa en ríkssjóði.

Hvað Íbúðalánasjóð varðar þá þarf ekki að spyrja um það hvernig það lendir á ríkissjóði enda hann eigandi sjóðsins.

Lífeyrissjóðirnir eru líka með skuldbindingar á móti eignum sínum í formi lífeyrisskuldbindinga og verða þeir því að lækka þær og það gerist ekki öðruvísi en með lækkun á rétti sjóðsfélaga og þar með lækkun á greiðslum til elli- og örorkulífeyrisþega.

Vissulega er slæmt að margar fjölskyldur eru í hættu á að missa íbúðir sínar. Það að lækka skudlir flatt yfir línuna kemur ekki í veg fyrir það nema hjá litlu broti þessara fjöldkyldna. Þar þarf meira að koma til.

Það heimskulegasta sem við getum gert í þessu sambandi er því að fara leið sem kostar gríðarlegar upphæðir fyrir ríkissjóð en að minnsta kosti 80% útgjaldanna fara til fjölskyldna sem eru ekki í neinum vanda. Fjölskyldurnar sem eru í vanda lenda hins vegar í því eins og aðrar að taka á sig skattahækkanir til að fjármagna aðgerðina. Þessi aðgerð er því líklegri til að fjölga þeim heimilum sem missa íbúðir sínar heldur en að fækka þeim.

Ef við viljum hjálpa fjölskyldum í vanda þá náum við best því markmiði með því að fara út í aðgerðir sem beinast fyrst og fremst að fjölskyldum í vanda en ekki fáránlega óskilvirkum leiðum sem hjálpa fáum úr þeim hópi en kosta stjarnfræðilegar uppgæðir fyrir ríkissjóð.